Obszerną skargę w związku ze złą jakością monety złożyli już w 1395—1396 r. rajcy krakowscy; zaadresowali ją nie do króla, zainteresowanego w płynącym stąd zysku, lecz do Rady Królestwa Polskiego, jako czynnika zdolnego widocznie do wywarcia odpowiedniego nacisku. Złożony radzie memoriał zawiera nie tylko żale, lecz — i to przede wszystkim — konkretne propozycje naprawy sytuacji, oparte na doświadczeniu kupieckim i dobrej znajomości stosunków pieniężnych. Rajcy zalecali między innymi, by ograniczyć wysokość produkcji monety denarowej, gdyż puszczanie w obieg nadmiernych, ilości tego pieniądza prowadzi ich zdaniem do jego dewaluacji, oraz określali w sposób nader dokładny próbę i stopę menniczą, wedle której nowa moneta powinna być bita. Dominowała intencja utworzenia jednolitej, dobrej monety i wycofania z obrotu dotychczasowych denarów poprzez ich sukcesywną wymianę, oczywiście w odpowiednio określonym stosunku, który postulowali w wymiarze dwóch denarów nowych za trzy stare. Sugestie te po części zostały istotnie zrealizowane, acz nie bez pewnych modyfikacji; prawdopodobnie wobec sprzeczności interesów menniczych władcy i ludności, zwłaszcza mieszczan, znaleziono rozwiązanie kompromisowe.